دلمان نمی آید بمبهایمان را روی هیروشیما و ناکازاکی بریزیم. دلمان برای آن چشم بادمیهای زحمت کش می سوزد، دل من و رفیق قدیمیم که الآن پیراهن سبز تنش کرده اند برای آن کودکی که عروسک به دست با همبازیهایش مشغول بازی کودکانه است بمبی به بزرگی چند برابر یک انسان بالغ و به قدرت تخریب بدنهای میلیونها نفر هدیه نمی دهیم. فردا دلمان را صاف میکنیم برای مزدور نبودن، از امروز برای فردا تمرین می کنیم تا مستکبر نباشیم. از امروز تمرین می کنیم که صلح را بر سینه هایمان حک کنیم. از امروز فکر داشتن اسلحه برتر را بر صف اول نماز جماعت ترجیح نمیدهیم. از امروز انسان بودن را الگو قرار می دهیم. همانطور که 30 سال است آموخته ایم چگونه باشیم. آنگونه که آن پیر بود.
فردا که هسته ای شدیم، برای رای آوردن در کشور خودمان به دروغ شعار تغییر سر نمی دهیم, خون بچه های غزه را به غمزه های صهیونیستان نمی فروشیم, در اختلافات خانوادگی مملکتها دخالت نمی کنیم, با اوباشهای اروپا جلسه سران نمی گیریم, با ژستی احمقانه خود را مضحکه عالم نمی کنیم.
فردا که هسته ای شدیم، سارکوزی رفیقمان نیست و مرکل رفیقه ما. فردا که هسته ای شدیم دلمان برای انگلیس ها هم میسوزد که بر سر گذرشان الوات نژادپرست و بی منطق زورگویی می کنند. فردا که هسته ای شدیم دلمان برای دموکراسی فراموش شده در بشریت می سوزد. شاید نخواهیم انتقام الگور را از بوش به خاطر تقلبهایش بگیریم اما انتقاممان را از خوفروخته هایی که به دوستانم به پدر و مادرم به پدر بزرگها و مادربزرگها به خواهر و برادرم دروغ گفتند و 13 میلیون رای کلاهبرداری کردند را خواهیم گرفت… شاید سنت الهی شتاب بیشتری داشته باشد و کار ما را به خدا زودتربه مشیتش تقدیر کند.
فردا که هسته ای شدیم نامردی نخواهیم کرد و با فتوتی که میراث امامانمان است دست دوستی را به روی توبه کنندگان دراز خواهیم کرد، اما من که نمی توانم تحمل کنم انتقام لرستانی ها و آذربایجانی ها را از برخی … نگیرم. کاسه داغتر از آش نباشم آنها اینک دیگر فراموش کرده اند این ناجوانمردی هایی که می رفت به نام شیرمردان لر و ترک ما رغم بخورد و چه با صفا هستند که هنوز برخی کسان را تحمل می کنند.فردا که هسته ای شدیم نمی خواهیم برخی را به بهانه پروتکل الحاقی و قرارداد فلان جا و … بکشیم دادگاه و بگوییم چرا نگذاشتید زودتر هسته ای بشویم.
فردا که برق خانه حسین قدیانی را استقامت 70 میلیون ایرانی تامین کرد دیگر غصه لطمه های ساندیسی را نخواهیم خورد و واگویه های معطرش را در وصف آقا خواهیم خواند.فردا که هسته ای شدیم آن نمک را به جان استکبار خواهیم انداخت و نمی گذاریم کسی در آهستان آهی از غصه و درد بکشد. آن وقت بچه های قلم می نشینند و برای سازمان ملل نامه صلح می نویسند و زخمه کلاهکهای اتمی اسراییل و امریکا و فرانسه و … را درمان می کنند.
فردا که هسته ای شدیم، امروز است و دلم بی تاب امروز بود و به فردای آخر می اندیشم که کاش آن فردا را باشم و اناالمهدی(عج) را با گوشهایم بشنوم.
نيشستان 